Laatste bericht uit Zuid-Amerika

Hola Palomas

Waar was ik gebleven de vorige keer. O ja... Cusco, peru. Cusco is een geweldige stad. Toen ik er aankwam zag ik voor het eerst sinds 3 weken een mcdonalds(dat is duidelijk een record) en op straat wordt je er constand aangesproken door mannetjes een vrouwtjes: what do you want sir....Coke? Weed? chicas?.. chicos?????? een keer kreeg is zelfs bijna een pak met coke in mijn handen gedrukt. Zo gaat het hier de hele tijd. Daarom is Cusco eigenlijk helemaal niet zo geweldig. De leukere dingen kun je eigenlijk meer vlak buiten cusco doen. Zoals Machu Picchu en quadbiking(wat ik al verteld had in mijn vorige verhaal). Ik ben daarom nog even in Cusco gebleven om nog iets leuks te doen. Het heet Paragliden. Simpel gezegd is het met een parachute van een berg afrennen, zo lang mogelijk in de lucht blijven en het vooral leuk hebben. Uiteindelijk mocht ik 2 keer gaan, samen met een instructeur natuurlijk. Leuk was het zeker. ik raad het ook zeker aan als je een keer wil overgeven(braken) op een hoogte van 600 meter. ik werd er giga misselijk van. de piloot van mij vond het ook nog eens leuk om allemaal kleine rondjes te vliegen....ik heb het geweten. ik heb eindelijk niet hoeven overgeven, maar ik moest mijn best doen om het niet te doen. Het zogenoemde eens maar nooit meer....
Cusco heb ik dezelfde avond nog verlaten en ben terug gegaan naar Bolivia, La Paz(het land zonder Mcdonalds;)). Ik was al in La Paz geweest, maar eigenlijk veel te kort. Ik had gehoord over een gevangenis in het centrum van La Paz die je als toerist kon bezoeken. Dus ik het doen natuurlijk.De gids van mij was zelf een gevangene. Hij was een 52-jarige drugssmokkelaar, die natuurlijk gesnapt was, want anders was hij niet mijn gids geweest... De gevangenissen in Bolvia zijn zo anders dan die van Nederland, maar niet altijd in een slechtere manier voor de gevangenen. Zo leven de vrouwen en kinderen van de gevangenen gewoon met hun man of vader leven. Ik keek ook vrij raar op in het begin toen ik kinderen tikkertje zag spelen midden tussen de gevangenen. Mijn gids had ook een paar barbypoppen op zijn bed liggen, die van één van zijn kinderen was, wel een raar gezicht. Ook kan je redelijk goed leven in de gevangenis. iedere gevangene moet zijn cel kopen. De goedkoopste cel is 250 dollar. Dan leef je echt in de sloot, daar wil je niet wonen, maar je hebt ook cellen van 2000 dollar. Dan heb je je eigen badkamer, grote kamer, warm water, onbeperkt eten en ga zo maar door. Hier zitten natuurlijk alle Nederlandse drugssmokkelaars die bij Beatrix aan het bedelen voor uitlevering, omdat het leven er zo zwaar en vreselijk is...dat valt wel mee. Dat bedelen doen ze vaak, maar misschien de gevangenis daar voor hun beter, dan een Nederlandse gevangenis! Die dure cellen zijn eigenlijk vrij goed dus. Alleen zitten hier nooit de Zuid-Amerikanen. Ze Leven namelijk gescheiden. Dus het is ook nog vrij veilig voor ze! De Bolivianen zitten verdeeld over een paar afdelingen. Die afdelingen hebben voetbalveldjes, winkeltjes enzovoort. ook hebben ze een zwembadje, maar niemand zwemt erin omdat alle verkrachters daarin vermoord werden(vertelde mijn gids vrij droogjes). Het rare van deze gevangenis is ook dat er geen politie of bewakers zich binnen de muren bevinden. Elke afdeling heeft zijn eigen baas. Deze baas is ook een gevangene en wordt door alle andere gekozen. Deze baas stelt andere gevangenen aan als ´cipier´. Die de boel binnen de muren in de gaten houden. Zo waren er nog wel 100 dingen die zo apart waren. het einde van de tour was ook wel toepasselijk. de gids: ´We zijn nu aan het einde van de tour gekomen, wil je nog een lijntje coke hier proberen?´ Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is...dat is het daar gewoon ook.
Vanuit La Paz ging ik door naar de officiele hoofdstad van Bolivia. Dit is het dorpje ´Sucre´(meer dan een dorpje is het ook echt niet). Het is er koloniaal en alles is schattig wit. Voor de rest was het Uruguaysaai(ik heb er maar een begrip van gemaakt). Het enige wat ze hier tegen de saaiheid doen is je handbaggage stelen in de bussen. Ik zat in een Boliviaanse bus(gewoon een Nederlandse stadbus uit 1950 ofzo) en een man deed alsof hij kaartjes controleerde en omdat het mij niet lukte mijn handbaggage bij mijn voeten te doen(beenruimteprobleem). stelde die man voor het in het handbaggagerek boven me te doen. Goed idee en hij deed mijn tas boven in het rek(en dat heb ik echt gezien en echt op gelet dat hij dat deed). toen ik 10 minuten later keek of alles nog goed was met mijn tas, lag die niet meer in het rek en waar was die man gebleven die alle kaartjes controleerde??? ik hoop dat die man blij is met mijn toilettas en mijn loneley planet(in het engels dus jammer voor hem). veel heeft hij niet aan mijn spullen, want weel waardevols zat er niet in. Ik draag altijd mijn geld, paspoort en camera op mijn lichaam, dus dat was er nog. Toch was het redelijk balen natuurlijk. Daarna was mijn grootste zorg hoe ik deze bustocht van 12 uur overleef in zo´n bus!
Uiteindelijk keerde ik terug in Argentinie voor een dagje. Ik ging naar het plaatsje Salta(ik kwam trouwens Tijmen van der Stoel toevallig tegen op het busstation in Salta). Eindelijk even in een Europeser land. Het was maar voor een dagje, want een dag later ging ik naar Asuncion, Paraguay. Dit is niet echt een land voor toeristen. Toen ik het woord ´hostal´ zei tegen een taxichauffeur, keek hij alsof hij 3245 moest delen door 12,5. Dus dat werd een hotel. kon ik mee leven. Ik kwam ook niet in Asuncion voor de toeristische attracties. waarvoor ik wel kwam moet ik wat uitgebreider uitleggen...
Ooit werd op een novemberavond in 1983 de heer Heineken ontvoerd door vijf personen. De daders werden uiteindelijk gepakt. Alleen één dader ontsnapte: Frans Meijer. Hij was jaren spoorloos en de geruchten waren dat hij dood was, of door chirurgie onherkenbaar was geworden. Uiteindelijk is hij 10 jaar spoorloos geweest. Tot 1994 toen pap-mijn vader-peter hem in een buitenwijk van Asuncion opspoorde. Hij had daar een winkel, was getrouwd en had kinderen. Hij leefde er onder een schuilnaam Rudi Dovez. Hij had er een heel nieuw bestaan opgebouwd. het gevolg was uiteindelijk dat hij weer de gevangenis in moest.
Ik vond het dus een leuk idee om hem op te zoeken. Het leek me wel spannend en vooral interessant om die plek waar mijn vader Frans Meijer had opgespoord te bezoeken, te fotograferen en misschien met frans te spreken(daar hoopte ik nog het meeste op). Ik had een straatnaam en 2 foto´s van de winkel van 14 jaar geleden en ik ging op zoek. Ik reed eerst met de taxichauffeur 3 keer door de straat en we herkende niks. Uiteindelijk zag ik een klein uithangbordje met de naam van de winkel van Frans. Na goed bestuderen van de huizen en de foto´s concludeerde we dat we op de goede plek zaten. Dit is de winkel! Het enige jammere was dat het zondag was en alle winkels gesloten waren. Dus kwam ik een dag later terug naar dezelfde plek. Het was best spannend op het moment dat ik de taxi uitstapte. Ik weet niet hoe hij zou reageren als ik zeg dat ik de zoon ben van de man die er voor zorgde dat je nog jaren in de gevangenis zat... Ik liep de winkel binnen(een kledingzaak) en ik liep er een rondje om te kijken of hij er was. Hij was er niet. Een winkelbediende kwam naar me toe en vroeg waar ik vandaag kwam. Toen ik Nederland zei lichtte zijn ogen op: ´Mijn Baas komt ook uit Nederland!!´ Het was een man genaamd Dovez. Nou hij was er in ieder geval nog de baas. Ik zij dat mijn vader hem kende en toen wees hij naar de balie. ´Daar staat zijn echtgenote´. Ik ben naar haar toegelopen en ik legde haar het hele verhaal uit. Ze reageerde heel leuk(ze had me ook de winkel uitschoppen, iets wat ik bijvoorbeeld gedaan zou hebben). Ze vroeg een paar dingen(ik vroeg eigenlijk vooral) en bood me wat te drinken aan. Ze zei eerst dat Frans er binnen een uur kon zijn. Ik enthousiast met mijn vader bellen, maar ondertussen heeft zij met frans zitten bellen. ´Hij komt toch niet langs vandaag...´ Ze was ineens ook minder vriendelijk tegen me. ´Misschien morgenochtend´, zei ze. Ik heb nog even met haar gepraat en ben toen terug gegaan naar het hotel. De volgende dag keerde ik terug, maar kreeg ik van haar te horen dat Frans niet met mij wilde praten. Hij had er geen zin in. Ik vond het jammer en was eigenlijk redelijk teleurgesteld, maar ja. ik had er een beetje rekening mee gehouden en begreep het ook wel. ik heb nog even met zijn vrouw gepraat en heb zijn kinderen nog ontmoet en ben daarna weer naar het hotel gegaan. Dit betekende eigenlijk ook het einde van mijn reis.
Na asuncion ben ik teruggekeerd naar Buenos Aires. Ik zit weer in dezelfde residentie als normaal. Ik heb weer gevoetbald hier en wat vrienden weer gezien en heb eigenlijk mijn normale leven in BA voortgezet. Ik zit nog vier daagjes hier voor ik naar huis ga...terug naar Nederland. Ik ga hier nog even relaxen en even feesten, maar vooral terugkijken op een leuke tijd in Zuid-Amerika!

hasta luego